Vrijheid in de praktijk: Blog 14, Samen groot - De Vrije Kameleon
18635
post-template-default,single,single-post,postid-18635,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,vertical_menu_enabled,qode-title-hidden,side_area_uncovered_from_content,qode-theme-ver-7.7,wpb-js-composer js-comp-ver-7.6,vc_responsive

20 mrt Vrijheid in de praktijk: Blog 14, Samen groot

Als je mij echt zou kennen, weet je dat ik extravert ben in een vertrouwde omgeving. En dat raakt meteen de kern. Ik heb behoefte aan vertrouwen. Dit gevoel ontstaat als ik ruimte, subtiliteit en wederkerigheid ervaar.

Als kind heb ik geleerd dat er geen ruimte was voor mij. Ik moest vooral veel luisteren. Er werden geen vragen gesteld. Hierdoor heb ik onvoldoende geleerd hoe ik mij verbaal kon uiten. Als klein meisje probeerde ik me er soms tussen te worstelen. Door een afkeurende blik of afwezigheid in aandacht, haakte ik uiteindelijk af en maakte ik mezelf onzichtbaar.

Bij mij thuis ging het altijd over intellectuele en volwassen onderwerpen. Het lukte mij niet om op dat niveau aan te sluiten. Toen ik ouder werd, vooral in de pubertijd, ‘bokste’ ik mij ertussen in. En zo kreeg ik wat ruimte, maar ik moest er wel voor blijven vechten. Wat ik dan zei, was helemaal niet genuanceerd. Omdat ik de ruimte voor mijn gevoel moest bevechten, leerde ik voor mij belangrijke zaken meer rechtlijnig, feller, met een glimlach of met humor te brengen. Want ik wist nooit hoeveel ruimte er in zat.

De situatie was nooit ontspannen. Ik oriënteerde mij vooral op de ander. Het stresspatroon zette zich vast in mijn systeem. Het voelde
tegenstrijdig. Er zat zowel een verlangen als een blokkade op. Ik wilde gehoord worden, maar als ik in het middelpunt stond, kreeg ik stress. Deze stress heeft mij lang achtervolgd. Als ik mezelf moest laten horen, ontstond er direct een gevoel van onzekerheid en angst voor afwijzing. Hierdoor werd mijn lichaam warm, voelde ik meer spanning en ontstond er een brok in mijn keel. Vaak perste ik me er met mijn wilskracht doorheen.

In het contact met een individu of kleine groep ging het subtieler.
Ik hield gewoon een deel van mezelf verborgen. Als ik te snel alle aandacht kreeg, kreeg ik het benauwd en had ik allerlei maniertjes om de focus weer terug op de ander(en) te krijgen.

Soms kreeg iemand mij echt te zien. Als diegene voorzichtig genoeg was, met aandacht aanwezig en ik voldoende ruimte voelde. Dan kwam je door mijn pantser heen. Achteraf kreeg ik dan weer angst. Want wat als iemand iets zou doen met mijn kwetsbaarheid. Was iemand dan wel te vertrouwen?

Inmiddels wijs ik mijn schaduwkanten niet meer af. En kan ik zelf een omgeving creëren waarin mijn behoeften van wederkerigheid, subtiliteit en aandacht de ruimte krijgen. In vriendschappen en groepen. Soms heeft het iets meer tijd nodig, kijk ik nog even de kat uit de boom en houd ik mijn energie nog wat terug. Het wil ook wel eens schuren. Vooral wanneer de groep wel heel erg groot is, als ik mij meer afhankelijk van de ander voel, als ik afwijzing bij de ander voel, de ander minder fijngevoelig is of als de ander voornamelijk op zichzelf is gericht voel ik minder ruimte helemaal mezelf te zijn.

In deze energie kan ik het nog wel eens lastig vinden de ruimte voor mijn behoeften te creëren. Ik wil soms mijn frustratie en onmacht, wanneer ik vastloop in het bespreekbaar maken, nog wel eens op de ander projecteren. Ik zit dan vast in mijn oude ‘kindpijn’. Maar ik twijfel niet meer aan mijn eigenwaarde en ook niet aan mijn verhaal. Wanneer ik het bespreekbaar maak in de verbinding, ontstaat er vaak iets magisch. Als de ander het durft te ontvangen. Zijn of haar gevoeligheid durft te onderzoeken en te delen, stappen we samen uit de actie-reactiedynamiek die ons zo gevangen houdt. De energie gaat stromen en er wordt aan beide kanten of in de groep een diepere verbinding gevoeld.

Door onder andere mijn ervaring niet tot mijn recht te komen en mijn belemmerende patroon heb ik het talent ontwikkeld de ruimte voor anderen te dragen. Een ruimte waarin iedereen aanwezig kan zijn. Ongeacht de verschillen in beleving, perspectief en werkelijkheid. Want jij, de ander en ik zijn allemaal okee.

Iedereen loopt zijn eigen pad. Heeft zijn eigen gevoelens, ervaringen, behoeften en uitdagingen. Niemand is verder, beter en groter of kleiner, minderwaardig en loopt achter. We zijn precies daar waar we moeten zijn. En zijn allemaal uniek.

Omdat we bijna allemaal wel ergens het gevoel hebben niet goed genoeg te zijn, kunnen we delen van onszelf in het contact met de ander verborgen houden. En vindt er geen eerlijke ontmoeting plaats. Pas wanneer we de ruimte aan elkaar geven en kwetsbaar durven te delen, ontstaat er tussen mensen een diepere verbinding.

Wat je vaak ziet, is dat mensen andere mensen opzoeken die overeenkomstige eigenschappen hebben. Of zich aan elkaar aanpassen en een soort van gemeenschappelijkheid creëren. Dit geeft minder ongemak, maar mensen komen dan ook minder tot hun recht.

Wat mij betreft ligt onze uitdaging op het ontmoeten van onze verschillen. Van het uitspreken van onze kwetsbaarheden en behoeften in het contact. Want als we elkaar ontmoeten, worden gevoeligheden geraakt. We bevrijden onszelf als we ons niet meer afhankelijk opstellen van een ander, maar dit voor onszelf creëren. En daarmee bedoel ik jezelf en de ander werkelijk te ontmoeten in alles wat er is. Zodat niemand (delen van zichzelf) zich hoeft te verstoppen.

Dat doen we door de ruimte voor elkaar te dragen oftewel holding space. Dit betekent aandachtig te luisteren zonder een mening, oordeel of advies. Wees nieuwsgierig en stel vragen. Laat er duidelijke of gelijke beurtwisselingen ontstaan, creëer wederkerigheid. Blijf aanwezig bij alles wat er komt. Ook onprettige emoties. Als we uitgaan van de eigen wijsheid en intuïtie van de ander neem je die niet van de ander af. Geef iemand de ruimte. Ook om het niet ‘goed’ te doen. Door dit met elkaar te creëren, bekrachtigen we onszelf en elkaar.

Ja, het raakt me diep wat er op grote schaal gebeurd. De onderlinge verdeeldheid, polarisatie en elkaar afwijzen. Het raakt me in mijn hart. Het raakt mijn persoonlijke thema en zie het terug in het collectief.

En dat is precies wat ik hier kom brengen. Ik sta voor ruimte, voor autonoom zijn en diversiteit. Voor een diepere verbinding met jezelf en met de ander(en). Laten we elkaar ontmoeten, bekrachtigen en samen groot zijn.

Wil je nog meer lezen over holding space, lees dan onderstaande artikel.
https://www.happinez.nl/groei/7-wetten-holding-space/

Geen reactie's

Geef een reactie