Recensie sessie met een paard binnen een persoonlijk ontwikkeling traject. - De Vrije Kameleon
15958
page-template,page-template-full_width,page-template-full_width-php,page,page-id-15958,ajax_fade,page_not_loaded,,vertical_menu_enabled,qode-title-hidden,side_area_uncovered_from_content,qode-theme-ver-7.7,wpb-js-composer js-comp-ver-7.5,vc_responsive
Recensie

sessie met een paard binnen een persoonlijk ontwikkeling traject

Gisteren in coachen met een paard kwam ik er achter wat zich in mijn onderbewustzijn schuilhoudt.

Ik stapte in de ruimte waar het paard Pandora was. Ik werd door Sirpa uitgenodigd contact te maken met Pandora. Ik liep naar haar toe en ik stelde me op zoals ik dat vaak in m’n dagelijks leven doe. Ik benaderde het paard tot op een bepaalde afstand en liet daarna het initiatief bij Pandora. Zo stonden we daar. Allebei alert en afwachtend. Er gebeurde niks. Tenminste, niet qua contact. Maar binnenin mij voelde ik m’n onzekerheid en verdriet groeien. Alles in mij schreeuwde vanuit verlangen naar contact, maar ik durfde de eerste stap niet te zetten. Ik begon het te forceren. Ik dwong mezelf haar hals te aaien. Pandora reageerde met een soort hap mijn kant op. Geen verbinding dus. Ze begon te lopen. Door de ruimte met haar hoofd naar beneden. Dit staat voor verlies/ verdriet, vertelde Sirpa me. Ze liep van hoek naar hoek en daar stond ze dan stil. Met haar achterkant naar mij gericht. Soms keek ze even achterom of zelfs via de spiegels die daar hingen. Ze bleef maar lopen en soms gebruikte ze haar hoef om in het zand te graven.. Ze is op zoek, zei Sirpa.. IK ben op zoek, naar een manier om te gaan met mijn verdriet, zo vertaalde ik het.

Terwijl ik daar zo stond kwamen de tranen. Ik voelde zoveel verlorenheid en gemis. Ik wilde mijn moeder, iemand die me vast zou houden en zou zeggen dat het goed was. Ik wilde dat Pandora naar me toe zou komen, maar telkens liep ze langs me naar een andere hoek in de ruimte. Terwijl ik aan de grond genageld stond met mijn verdriet kwam Pandora aan mijn linkerzijde staan. Met haar achterkant naar mij gericht. Het voelde als uit contact, als afwijzing. Sirpa benoemde het en het voelde echt of zij symbool stond voor mijn moeder. Het raakte me zo! Het maakte me klein en bang. Ik wilde weg en vluchten. Ik wilde niet voelen wat ik voelde op dat moment. Niet wéér die pijn! Ik wist niet wat ik moest doen. Voelde me compleet lamgeslagen en passief, echt overmand door mijn verdriet. Ik herkende dat gevoel. Ik kan beter niets doen, dan wel iets doen en het risico lopen afgewezen of gekwetst te worden.

Ik voelde me slap en wilde eigenlijk ineengedoken op de grond gaan zitten. Weg uit dit gevoel. Ik huilde vanuit mijn diepste verdriet en mijn hoofd tolde ervan. Op het moment dat ik mijn verdriet liet komen, liet Pandora een stuk spanning los.

Sirpa vroeg me wat ik kon doen om contact te maken met Pandora. Ik wist het niet. Ik kon het niet. Ik voelde me zo moe gestreden. Ik wilde niet weer die eerste stap zetten naar verbinding met het risico dat ik nog meer afgewezen zou worden. Niet naar Pandora, niet naar m’n ouders, m’n stiefvader, niet maar die stomme mannen of naar wie dan ook. Ik wilde daar gewoon weg en verdwijnen in mijn eigen cocon. Het voelde koud en alleen en als vroeger..

Ik had geen idee!!! Ik dacht echt dat ik de verstoorde band met mijn moeder een plek had gegeven. Ik was me natuurlijk wel bewust van het feit dat ik niet veilig gehecht ben als klein meisje en dat ik gedurende het opgroeien telkens opnieuw werd afgewezen. Maar dat ik dit verdriet nog zo met me meedroeg en dat dit hetgeen is dat me soms zo in de weg zit.. Ik vind het confronterend!

Sirpa nodigde me uit even rond te lopen om uit die verkrampte situatie te komen en omdat het lijkt of het initiatief toch bij mij vandaan moet komen. Ik liep weg van de situatie waarin ik stond en Pandora kwam ook in beweging. Ze mestte en besnuffelde haar eigen mest. Sirpa vertaalde dit als: je moet je eigen stront aankijken. Ik besefte me dat er nu een nieuw stuk is bovengekomen om te helen en te accepteren.

Het mooie is dat Pandora hierna wel op me af stapte en stopte met haar neus tegen mijn buik. Heel even maar. Ik aaide haar en het raakte me en toen liep ze weer weg.

Sirpa nodigde me uit Pandora te bedanken en het kostte me even moeite Pandora weer als Pandora te zien. Maar ik liep op haar af en kroelde haar neus en bedankte haar voor wat ze me had laten zien.

Eindelijk mocht ik uit de ruimte stappen. Jemig.. Wat een diep verdriet. Maar hoe mooi is het dat Pandora en Sirpa mij hebben geholpen om een onbewust stuk bewust te maken! Ik kan hier weer mee aan de slag. In mijn proces, mijn hechting, mijn heling, in mijn opleiding, in het coachen, in gecoacht worden, in het contact met nieuwe mensen. Steeds een stukje dichterbij die vrijheid waar ik zo naar verlang en waar ik steeds vaker van mag proeven! Flow en overvloed! Magisch..

De Vrije Kameleon
‘Laat het los, maak jezelf zichtbaar en vrij’

Contactgegevens:
Sirpa van der Steen – Ilsink
06-55831296
Elias Annes Borgerkade 4
2273 RM Voorburg
KVK: 64306976  

Copyright © De Vrije Kameleon All Rights Reserved   |   Design & webdevelopment door Studio3bis.nl | Fotografie door Marco Ferrageau