Gisteren in coachen met een paard kwam ik er achter wat zich in mijn onderbewustzijn schuilhoudt.

Ik stapte in de ruimte waar het paard Pandora was. Ik werd door Sirpa uitgenodigd contact te maken met Pandora. Ik liep naar haar toe en ik stelde me op zoals ik dat vaak in m’n dagelijks leven doe. Ik benaderde het paard tot op een bepaalde afstand en liet daarna het initiatief bij Pandora. Zo stonden we daar. Allebei alert en afwachtend. Er gebeurde niks. Tenminste, niet qua contact. Maar binnenin mij voelde ik m’n onzekerheid en verdriet groeien. Alles in mij schreeuwde vanuit verlangen naar contact, maar ik durfde de eerste stap niet te zetten. Ik begon het te forceren. Ik dwong mezelf haar hals te aaien. Pandora reageerde met een soort hap mijn kant op. Geen verbinding dus. Ze begon te lopen. Door de ruimte met haar hoofd naar beneden. Dit staat voor verlies/ verdriet, vertelde Sirpa me. Ze liep van hoek naar hoek en daar stond ze dan stil. Met haar achterkant naar mij gericht. Soms keek ze even achterom of zelfs via de spiegels die daar hingen. Ze bleef maar lopen en soms gebruikte ze haar hoef om in het zand te graven.. Ze is op zoek, zei Sirpa.. IK ben op zoek, naar een manier om te gaan met mijn verdriet, zo vertaalde ik het.

Terwijl ik daar zo stond kwamen de tranen. Ik voelde zoveel verlorenheid en gemis. Ik wilde mijn moeder, iemand die me vast zou houden en zou zeggen dat het goed was. Ik wilde dat Pandora naar me toe zou komen, maar telkens liep ze langs me naar een andere hoek in de ruimte. Terwijl ik aan de grond genageld stond met mijn verdriet kwam Pandora aan mijn linkerzijde staan. Met haar achterkant naar mij gericht. Het voelde als uit contact, als afwijzing. Sirpa benoemde het en het voelde echt of zij symbool stond voor mijn moeder. Het raakte me zo! Het maakte me klein en bang. Ik wilde weg en vluchten. Ik wilde niet voelen wat ik voelde op dat moment. Niet wéér die pijn! Ik wist niet wat ik moest doen. Voelde me compleet lamgeslagen en passief, echt overmand door mijn verdriet. Ik herkende dat gevoel. Ik kan beter niets doen, dan wel iets doen en het risico lopen afgewezen of gekwetst te worden.

Ik voelde me slap en wilde eigenlijk ineengedoken op de grond gaan zitten. Weg uit dit gevoel. Ik huilde vanuit mijn diepste verdriet en mijn hoofd tolde ervan. Op het moment dat ik mijn verdriet liet komen, liet Pandora een stuk spanning los.